گرامی باد اول ماه مه روز جهانی کارگران

۴ ماه مه ۱۸۸۶ یادمان شورش کارگران آمریکا در شیکاگو فرا رسیده است. از آن هنگام تاکنون کارگران سراسر جهان همه ساله اول ماه مه را برای طرح خواسته های خود برگزیده، دست از کار می کشند. دراین روز تاریخی کمونیستها ، احزاب و اتحادیه های کارگری و کلیه مدافعان طبقه کارگربرعلیه نظام سرمایه داری و استثمار فریاد خودرا رساتر می نمایند.

درایران با وجود نقش برجسته طبقه کارگر در قیام ۱۳۵۷ و سرنگونی رژیم شاه اما کارگران همچنان فاقد تشکلهای صنفی - سیاسی مخصوص بخود می باشند.هم اکنون میلیونها کارگر در شرایط بد معیشتی قرار دارند، عده زیادی از فعالین کارگری تحت تعقیب می باشند واکثر نمایندگان شناخته شده آنان درزندان تحت شکنجه و آزار و اذیت جسمی و روانی بسر می برند.

با وجودیکه طی چند دهه گذشته تحت حاکمیت رژیم جمهوری اسلامی ایران هرگونه اعتصاب و اعتراضی از سوی کارگران با کیفر زندان ، شکنجه و اعدام مواجه گردیده است، اما آنها هرگز از مبارزه دست نکشیده اند. استبداد دینی حاکم بر ایران همواره می کوشد طبقه کارگرایران را در چارچوب نظام واپسگرای خود به انقیاد بکشد، هرچند این بیدادگریها نتوانسته است بر اراده سترگ کارگران فائق آید.

هم اکنون در اثر فشار طاقت فرسای اقتصادی و سبعیت رژیم دیکتاتوری - مذهبی حاکم علاوه بر طبقه کارگر، دهقانان ، فرهنگیان، بازنشستگان ، کسبه و میلیونها مردم درسراسرکشور بر علیه رژیم جمهوری اسلامی بپا خاسته اند. پدیده کولبری در کردستان و سوختبری در سیستان و بلوچستان برای تأمین معاش به امری عادی برای مردم این مناطق تبدیل شده است، با این وجود مزدوران رژیم بطور دائم این قشر زحمتکش را در زیربار سنگین و شانه های خمیده به گلوله می بندند.

مشکل امروز طبقه کارگر و سایراقشار اجتماعی فقدان یک آلترناتیواست تا بتواند مبارزات پراکنده همه نیروهای انقلابی و مبارز را در مسیر اتحاد و همبستگی جهت دهد. تا هنگامیکه نیروهای اپوزیسیون نتوانند به این امر مهم فائق آیند و درچارچوب براندازی رژیم جمهوری اسلامی ایران به یک پلاتفرم مشخص دست یابند، رژیم حاکم همچنان به سرکوب و خفقان ادامه خواهد داد.

کارگران مبارز
بدون تردید وضعیت امروز ایران را نمی توان جدا از قطب بندیهای جهانی که اخیرا در جنگ بین روسیه و اوکراین خودرا نمایان کرده است ارزیابی نمود. ازپایان جنگ جهانی دوم تاکنون ۷۷ سال می گذرد. در دوره کوتاهی پس از جنگ دو ابر قدرت آمریکا و اتحاد جماهیر شوری آن روزگار کنترل خودرا بر جهان اعمال می کردند. درسال ۱۹۹۰ هنگامیکه گورباچف تسلیم سیاستهای کشورهای غرب شد، آمریکا خودرا سرور همه دنیا معرفی می کند و تلاش دارد دنیارا بصورت تک قطبی اداره کند. امریکه در قرن ۲۱ غیرممکن به نظر می رسد.

نتیجه در اختیار گرفتن قدرت مالی دنیا نظیر، بانکها ، سوئیفت ، صندوق بین المللی پول ویا نهادهای سازمان ملل توسط یک کشور، این است که هر آینه یک دولتی با سیاست آمریکا مخالفت کند تمام مردم آن کشور تحریم می شوند. برای آمریکا اهمیتی ندارد که در این بازی خونین چند میلیون انسان از گرسنگی جان می سپارند ویا چند میلیون کودک بدون تغذیه کافی ناقص شده و جانشان تلف می شود.

سیاست قدرت طلبی آمریکا باعث شده است تا رژیمهای دیکتاتوری نظیرجمهوری اسلامی ایران از ترس ساقط شدن برای بقاء خود به سوی چین و روسیه تمایل پیدا کنند. هرچند چین و روسیه نه بخاطر خیرخواهی و یا نجات مردم سایر کشورها از وضعیت هلاکت بار، بلکه بخاطر رقابت با آمریکا از رژیمهایی نظیر ایران پشتیبانی می کنند، در دورزدن تحریمها آنان را یاری می کنند و با عضویت این قبیل رژیمهای دیکتاتوری در پیمانهای منطقه ای نظیر شانگهای و اوروآسیا وسایل بقاء کوتاه مدت آنها را فراهم می کنند. قرارداد ننگین ۲۵ ساله ایران با چین و یا امتیازات اهدایی به روسیه در دریای خزر نه فقط قابل دفاع نیست بلکه زیانبار و حقارت آوراست.

کارگران مبارز
رژیم جمهوری اسلامی ایران پایگاه توده ای خودرا از دست داده است. تداوم حاکمیت این رژیم تنها با سرکوب مبارزین و وابستگی به بلوکهای غرب و شرق میسرمی باشد. جناح اصلاح طلب رژیم بیشتر ارگانهای سرکوب را در رقابت با جناح اصولگرا به آنها واگذار کرده است. آخرین ارگان مخوفی که جناح اصلاح طلب مجبور شد به سازمان اطلاعات سپاه واگذار کند وزارت اطلاعات رژیم است.

هم اکنون مبارزات قهرمانانه معلمان در سراسر کشوربصورت گسترده ای جریان دارد. درگیری بین جناحها و نهادهای اجرایی رژیم روز بروز فزونی می یابد. گرانی بیداد می کند و نارضایتی مردم به اشکال ستیزجویانه آشکارا جریان دارد. پیوند جنبش کارگری درمناطق مختلف ایران بیش از پیش سران رژیم را به هراس افکنده است.در چنین وضعیتی یگانه راه سرنگونی این رژیم ارتجاعی، اتحاد و همبستگی بین نیروهای انقلابی و مبارز، تشکلهای کارگری، معلمین ، دانشگاهیان و اقشار زحمتکش جامعه است. بدون تردید درچنین شرایطی کارگران ایران می توانند با تداوم اعتصابات و همبستگی با سایر اقشار جامعه نقش ارزنده ای ایفاء نمایند.